برای ساخت یک نمای کامپوزیت قبل از اینکه نوع و شکل ظاهری نما اهمیت داشته باشد امکان سازه اصلی ساختمان است که به طراح نمای کامپوزیت نشان میدهد که باید از چه روشی برای زیرسازی نمای کامپوزیت استفاده شود. زیرسازی نمای کامپوزیت بسیار مهم است زیرا این بخش وظیفه اصلی تحمل بار وزنی پوسته بیرونی نما و اتصال دهنده پنلهای کامپوزیت به اسکلت اصلی ساختمان است. اگر زیر سازی نمای کامپوزیت به درستی اجرا نشود مشکل ناترازی و خطای ابعاد نما در هنگام اتصال پنل ها افزایش می یابد و باید هزینههای اضافی برای اصلاح نقشههای مونتاژ پنلها پرداخت شود و از طرفی دیگر امکان دارد ساخت پنلهای جدید وجود نداشته باشد. اگر زیر سازی نمای کامپوزیت با ایمنی کامل نصب نشود همیشه احتمال بروز حوادث جانی برای سقوط اجزای نما به پایان ساختمان وجود دارد.
زیر سازی نمای کامپوزیت با دو روش انجام می شود که عبارتند از:
- روش زیرسازی هنگ: در این روش با استفاده از صفحات آهنی که از ورقه های آهنی در ابعاد ۲۰ در ۲۰ سانتیمتر که به نام صفحه پلیت شناخته میشود نقطه اتصال ابتدای زیرسازی نمای کامپوزیت را به سازه اصلی ساختمان ایجاد میکنند. در ادامه کار پروفیل های آلومینیومی را که به ناودونی معروف هستند را به وسیله یراق اتصال بچه ناودانی شکل با پیچ و مهره مخصوص به صفحات آهن متصل می کنیم. نکته مهم برای اجرای زیرسازی سیستم هنگ امکان رگلاژ و جابجایی پنلها و ناودانی ها با شل و سفت کردن پیچ های مخصوص است.
- روش زیرسازی فیکس: سیستم فیکس برخلاف روش قبلی تنها با پروفیل های آهنی اجرا می شود. بعد از اینکه صفحات آهنی به سازه ساختمان متصل شد و پروفیل های آهنی که با یک لایه ضد زنگ پوشانده شده است با روش جوشکاری مستقیم به این صفحات متصل می شود. در این روش از پروفیل های افقی با ابعاد ۴۰ در ۴۰ میلیمتر و پروفیل های عمودی با ابعاد ۲۰ در ۲۰ میلیمتر استفاده می شود. اتصال پنلهای کامپوزیت با پرچ های مخصوص به این پروفیل ها انجام می شود.